Μεταμορφώσεις

Από την πρώτη κιόλας μέρα της συναντησής μας η καθηγήτρια κατέστησε σαφές πως το μάθημα θα περιστρεφόταν γύρω από τις "Μεταμορφώσεις".Οι "ρηχοί" της ομήγυρις σπεύσαμε να κάνουμε το δηκτικό-κυνικό μας σχολιάκι του τύπου "Τι θα ντυθείτε εσείς?" και γελούσαμε,ενώ η καθηγήτρια ξετύλιγε το πλάνο του μαθήματος. Με τίτλο "Μύθος,Ψυχανάλυση και Τέχνη" κέντρισε-ομολογώ- το ενδιαφέρον μου αλλά έχοντας ήδη επιλέξει ένα αντίστοιχου περιεχομένου μάθημα επιλογής-φιλοσοφικού στοχασμού- δίστασα να το εντάξω στη λίστα μου επιδιώκοντας κάτι πιο δημοσιογραφικό που θα με γείωνε στον "πρακτικό" κόσμο. Επειδή όμως έχω χρόνια-άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα-αποκοπεί από αυτόν,ακολούθησα την καρδιά μου!

Όλα ξεκίνησαν από μια ανακοίνωση στο σάιτ της σχολής που μας ενημέρωνε πως το επόμενο μάθημα θα πραγματοποιούνταν στην Αρχαία Αγορά στο Θησείο. Μια περιπλάνηση σε μια πόλη παρεξηγημένη μέσα μου ίσως θα με έκανε να ανακαλύψω μια άγνωστη ομορφιά που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα προσπεράσει. Είχα πάρει λίγες μέρες πριν την απόφαση να ακούσω τον ψίθυρο του Χατζηνικολάου στο κεφάλι μου που μου επέβαλλε να επιλέξω το "Πολιτικό-Διπλωματικό Ρεπορτάζ),αλλά μια άλλη φωνή (ίσως αυτή του Γεωργουσόπουλου!) με ανάγκαζε να διαβώ πιο φιλοσοφικά μονοπάτια και να το συμπεριλάβω στις επιλογές μου!

Έτσι κι έγινε. Μια βροχερή Τετάρτη συναντηθήκαμε έξω από την Αγορά και το "κουβάρι των Μεταμορφώσεων" άρχισε σιγά σιγά να ξεδιπλώνεται επιδέξια από μια καθηγήτρια που ξέρει πώς να σε αναγκάσει με τρόπο οικειωθελή να την παρακολουθήσεις. Στην αρχή κανείς μας δεν μπορούσε να υποθέσει το λόγο που η καθηγήτρια επέλεξε τον συγκεκριμένο μέρος για να μας παρουσιάσει το μάθημά της, παρόλο που είχαμε ήδη αρχίσει όλοι να νιώθουμε μια "διαφορά". Η πρώτη μας συνάντηση τελείωσε όχι ακριβώς άδοξα αλλά σίγουρα με τρόπο δυσάρεστα απρόβλεπτο για τα σχέδια της καθηγήτρια με μια βροχή που διαρκώς δυνάμωνε και μπόλικο κρύο και έτσι το μάθημα μεταφέρθηκε σε ένα μεζεδοπωλείο λίγο παραπάνω.
Δεν μπορώ όμως παρόλαυτα να πω πως δεν το χαρήκαμε ή αν μη τι άλλο δε νιώσαμε ευχάριστα αλλόκοτα....

Δεύτερη συνάντηση -εκτός αίθουσας- και ο τόπος είχε και πάλι ανακοινωθεί από διαδικτύου. Παράξενο μια καταχώρηση σε ένα σάιτ να όρίζει το ραντεβού μας,χωρίς να έχει προηγηθεί προφορική συνφωνία,ε? Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ αν και συμπεριλαμβάνομαι στους "νέους της εποχής". Βρεθήκαμε και πάλι να χανόμαστε μέσα στην πόλη στην προσπάθεια μας να ανακαλύψουμε την ακριβή τοποθεσία της συνάντησης.Ίσως να 'ναι κι αυτό μέρος του μαθήματος!(Είναι πάντως σίγουρα μέρος της μαγείας του..) Στο λόφο του Φιλοπάππου επέλεξε να συνεχίσει τη διάλεξη της περί "Μεταμορφώσεων" αφού καθυστέρησε λίγο με μια καλοφτιαγμένη δικαιολογία έτοιμη. Όμολογω πως παρόλη την ιστορία που μας αφηγήθηκε δε θα μου έκανε καμία εντύπωση να καθυστέρησε για να μας δώσει το χρόνο να επεξεργαστούμε διεξοδικότερα το χώρο,αφού κάθε πεζή και λογική ιδιότητα πάνω της απλά δε με έπειθε! Μετατοπιστήκαμε αρκετές φορές στο χώρο για να βρούμε κάποιο μέρος στο οποίο να μην κρυώνουμε, να μη ζεσταινόμαστε πολύ αλλά και να βολευόμαστε. Τα καταφέραμε εν μέρει!

Σε όλο το δρόμο η περιπλάνηση μας θύμιζε σχολική εκδρομή παρά πανεπιστημιακό μάθημα. Εκστασιασμένοι από τις φυσικές ομορφιές που εμείς οι μη Αθηναίοι ίσως αντικρύζαμε πρώτη φορά αλλά και οι Αθηναίοι ίσως είχαν ξεχάσει συνεχίζαμε σε όλο το δρόμο να φωτογραφίζουμε τα μέρη και τους εαυτούς μας. Και ήταν κάπου μεταξύ γέλιων,φωτογραφιών και ανάλαφρων συζητήσεων που κατάλαβα και την επιλογή και τις "Μεταμόρφωσεις".

Δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι αν δεν το έχεις αφομοιώσει βιωματικά. Η καθηγήτρια μας προφανώς εμφορούμενη από αυτή την αρχή θέλησε να "μεταμορφώσει" πρώτα εμάς τους ίδιους για να μας κάνει πιο δεκτικούς στη γνώση που μας πρόσφερε ,μιας που η "μεταμόρφωση" μας θα ήταν μάλλον αδύνατο να συντελεστεί στους ασθενικούς τοίχους της Καλαμνιώτου. Παίζοντας με τα μέρη και με ατμόσφαιρα σχεδόν μεταξύ φίλων αναμόρφωσε το σκηνικό κάνοντας θελκτικότερο το περιτύλιγμα του "παιχνιδιού" της :τη γνώση, πείθοντας στη συνέχεια όλους μας πως είμαστε απλά συμμετέχοντες του. Επί 2μιση ώρες μοιάζαμε περισσότερο με παιδιά που παίζουν σε μια εξοχή παρά με φοιτητές πανεπιστημίου. Πολλοί άρχισαν να σημειώνουν και ήταν το μοναδικό στοιχείο που σε γείωνε στην πραγματικότητα των εξετάσεων. Ήταν όμως σαν παραφωνία: Ποιος σημειώνει τους κανόνες ενός παιχνιδιού?

Η συνάντησή μας τέλειωσε με μια ομαδική φωτογραφία τραβηγμένη από διάφορες οπτικές γωνίες για να χωρέσουν όλα τα πρόσωπα που την απάρτιζαν. Σχεδόν όλοι θυμήθηκαν να φέρουν κάτι στην επόμενη συνάντησή μας. Άλλος τη φωτογραφική του,άλλος ένα πιο ζεστό μπουφάν,άλλος ένα μαξιλάρι. Έτσι όλοι σιωπηρά ανανεώσαμε το ραντεβού μας χωρίς ίσως ούτε και εμείς να το καταλάβουμε.Ίσως τελικά να ξεχάσουμε να τα φέρουμε όλα αυτά,αλλά σίγουρα δε θα ξεχάσουμε να πάμε...